Ρε, δεν πάτε να πνιγείτε…

Μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, το προσκλητήριο πεσόντων εν καιρώ ειρήνης μέτραγε 14 νεκρούς από την κακοκαιρία που έχει χτυπήσει τις τελευταίες ώρες το λεκανοπέδιο Αττικής. Πιθανό το νούμερο αυτό να μεγαλώσει. Όσο κυνικό κι αν μοιάζει όμως, ένας περισσότερος ή ένας λιγότερος δεν θα αλλάξει πολλά στο συνολικό αποτύπωμα του φαινομένου. Ο θάνατος, η απώλεια, θα ξαναγίνει προσωπική υπόθεση που θα αφορά σχεδόν αποκλειστικά τις οικογένειες των θυμάτων και οι υπόλοιποι ίσως μείνουμε με μια μακρινή ανάμνηση που θα περιγράφεται ως «τότε που πνίγηκαν κάποιοι από τη θεομηνία».

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Η τελευταία φράση κρύβει και μια δυσάρεστη για όλους αλήθεια. Μα μια βροχή ήταν. Δυνατή μεν, αλλά όχι τόσο ώστε να την αποδώσουμε σε καπρίτσιο ή τιμωρία του Θεού προς τους ανθρώπους. Ήταν απλά μια από τις πολλές «ανθρωπομηνίες» που σπέρνουμε καθημερινά και όταν έρχεται η ώρα να θερίσουμε τα αποτελέσματα των συμπεριφορών μας, στέλνουμε τον λογαριασμό στον καλό Θεούλη, που αποφάσισε να δείξει το κακό του πρόσωπο.

Ωστόσο δεν είναι κανένας Θεός που καίει συστηματικά δασικές εκτάσεις κάθε καλοκαίρι. Από αμέλεια, αδιαφορία ή από συμφέρον. Κανένας Θεός, επίσης, δεν έσπευσε ποτέ να μετατρέψει σε οικόπεδα τα καμένα. Το έχει κάνει με νερό και κρασί, αλλά μέχρι εκεί. Ούτε έδωσε ρεύμα για χτίσιμο οικοδομής σε καταπατημένο κι εκτός σχεδίου «κομματάκι», που χαρακτηρίστηκε «φιλέτο». Μια φορά σταμάτησε τον ήλιο για να πέσει η Ιεριχώ (νομίζω), σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, αλλά ρεύμα στα αυθαίρετα –συνήθως- εταιρεία ηλεκτρισμού δίνει.

Άσε που δεν συνηθίζει (ο Θεός πάντα) να μπαζώνει ρέματα και ποτάμια. Μια φορά ο Μωυσής έκοψε τη θάλασσα στα δύο για να περάσει ο εκλεκτός λαός, για μπάζα δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στις Γραφές.

Ενώ ως Βασιλεύς και Παντοκράτωρ, ο Θεός δεν απαντάται σε δημοκρατικές διαδικασίες. Σαν κι αυτές στις οποίες συμμετέχουμε εμείς, με στόχο να αναδείξουμε τους αξιότερους ημών και να τους στείλουμε να μας εκπροσωπήσουν στο κοινοβούλιο, στους δήμους και στις περιφέρειες.

Κι επειδή ο κάθε άνθρωπος έχει και τον Θεό και τους άρχοντες που εκείνος επιλέγει, τελικά οι τελευταίοι είναι ο καθρέφτης μας. Και το αποδεικνύουν κάθε φορά που σπεύδουν να ψηφίσουν εκείνο το νόμο που θα νομιμοποιήσει μερικές χιλιάδες αυθαίρετα ακόμα. Ικανοποιώντας έτσι το αίτημα πολλών μελών της κοινωνίας «να βγάλει άδεια το ρημάδι». Δίνοντας δουλειά στην οικοδομή (λέξη που συνοδεύεται πάντα από τον πομπώδη χαρακτηρισμό «ατμομηχανή της οικονομίας»).

Ο φαύλος κύκλος δεν κλείνει ποτέ. Το σύστημα αυτοτροφοδοτείται από την αδιαφορία και την πλεονεξία μας. Που αφού τα καταπιεί όλα, αφήνει περιοχές σαν την Μάνδρα και τον Ασπρόπυργο (σήμερα αυτές, αύριο κάποιες άλλες) στο έλεος του… Θεού, ο οποίος με εξαίρεση ίσως εκείνη τη μέρα που ζήτησε από τον Νώε να φτιάξει ένα πλεούμενο με μεγάλη χωρητικότητα γιατί του είχε έρθει μια τρελή ιδέα για το μέλλον του κόσμου, δεν συνηθίζει να λέει «ρε δεν πάτε να πνιγείτε». Και γιατί να μπλέξει στα χωράφια μας; Αφού εμείς το κάνουμε με τόση επιτυχία…

Υ.Γ Μην δίνετε βάση στις μελέτες περί κλιματικής αλλαγής και τέτοιες... αηδίες. Σχεδόν όλες οι επιχειρήσεις που ευθύνονται γι' αυτήν, υποστηρίζουν πως δεν υπάρχει. Γιατί να πουν ψέματα;